Ze liet het los.
Zonder een gedachte of een woord, liet ze los.
Ze liet de angst los.
Ze liet de oordelen los.
Ze liet de samenvloeiing van meningen los die om haar hoofd zwermden.

Ze liet de besluiteloosheid in haar los.
Ze liet alle ‘goede’ redenen los.
Geheel en volledig, zonder aarzeling of zorgen, liet ze het gewoon los.

Ze liet alle herinneringen los die haar tegenhielden.
Ze liet alle angst los die haar ervan weerhield verder te gaan.
Ze liet de planning los en alle berekeningen om het precies goed te doen.

Er was niemand in de buurt toen het gebeurde.
Er was geen applaus of felicitaties.
Niemand bedankte haar of prees haar.
Niemand merkte iets op.

Als een blad dat uit een boom valt, liet ze het gewoon los.
Het kostte geen moeite.
Er was geen strijd.
Het was niet goed en het was niet slecht.
Het was wat het was, en het is precies dat.

In de ruimte van loslaten,
liet ze het allemaal zijn.
Er kwam een ​​kleine glimlach op haar gezicht.
Een licht briesje waaide door haar heen.
En de zon …. en de maan schenen voor altijd.