Vroeger als kind op school en later als volwassene op de werkvloer ben ik wel eens gepest en getreiterd. Was het niet vanwege mijn omvang, dan was het wel omdat ik mijn hoofd boven het maaiveld uitstak.
Ik heb altijd een uitgesproken mening gehad, ik ben altijd aanwezig geweest en als ik lach dan kun je dat duidelijk horen ook al zit je niet in dezelfde ruimte. Niet iedereen kan dat waarderen. Nu trek ik me daar niet zoveel meer van aan. Vroeger wel…
Eenzaam
Een hele lange tijd heb ik me daardoor afgewezen en verkeerd gevoeld. Ik was teveel, niet goed genoeg. Ik doorzag heel snel situaties, problemen, maar ook mensen. Ik was anders, te eigenwijs, te direct en te uitgesproken.
Het zorgde ervoor dat ik mezelf ging aanpassen aan mijn omgeving. Ik liet mezelf op een manier zien waarvan ik dacht dat men deze Nadine wilde zien.
Ik droeg een masker en het stralende licht in mij werd steeds meer gedimd. Iedere dag deed ik een stap verder van mijn ware zelf en stond ik steeds dichter bij de grijze massa. De maatschappij kreeg mij te zien zoals ze dat van mij verlangde. Zo zag ik dat.
Ik durfde mijn échte zelf niet meer te laten zien. Bang voor oordeel, voor spanning, ruzie, afwijzing.
Je zou denken dat aanpassen aan je omgeving je gelukkiger maakt. Maar omdat ik van binnen steeds leger werd, voelde ik me steeds eenzamer.
Uitgeput
De lach was eigenlijk een traan.
De schouder die ik ergens onder zette was eigenlijk een zucht van “ik kan niet meer”.
De knuffels die ik gaf waren eigenlijk een troost voor mezelf. De dagen werden lang, leeg en zwaar.
Ik raakte uitgeput, werd steeds ongelukkiger en dacht niet meer na over wie ik was en wat ik wilde voor MIJ.
Omdenken
Boos heb ik me gevoeld op alle mensen die ik toeliet om mij zo diep te raken.
Nu kan ik omdenken en het anders zien.
Al deze personen kan ik nu vanuit het diepste van mijn hart bedanken.
Dank je wel dat je me zo hebt uitgedaagd.
Dat ik naar binnen heb durven keren om te onderzoeken wat voor mij werkt en wat niet.
Dank je wel dat je me hebt laten groeien.
Dank je wel dat ik nu wel het leven leef zoals ik dat wil.
Dat ik nu wél kan zijn wie ik werkelijk ben.
Dat ik volledig mag zijn zoals ik ben.
Dat ik mezelf heb omarmd hierin.
Dank je wel dat je me zo hard hebt veroordeeld. Daardoor wist ik wat ik naar mezelf mocht loslaten.
Nu weet ik dat ik niets meer hoef met oordeel. Ik hoor het aan en kies zelf wat hierin waar is en werkt voor mij.
Dank je wel dat ik nu door al deze prachtige en krachtige lessen nu wekelijks anderen professioneel mag begeleiden om hun stralende zelf weer te worden.
Nee, ik draag geen haat meer naar deze mensen. Dat is puur vergif voor mezelf.
Ja, het heeft me gevormd.
Maar ik laat het nu VOOR me werken in plaats van TEGEN me.
❤ Nadine
0 reacties