9 april 2011, een persoonlijk verhaal
Net als gisteren, is ook vandaag een pittige dag voor mij vol met emotionele herinneringen.
De dag waarop mijn geboortestad Alphen aan den Rijn werd opgeschud. In één van de winkelcentra schoot Tristan willekeurig een aantal mensen dood. Daarna zichzelf.
Destijds werkte ik bij de politie en ben ik ook naar een informatieavond gegaan. Een hele pittige periode. Heftige beelden, reacties, geluiden maar vooral véél emoties.
Los van feit dat directe collega’s die zich hebben ingezet sindsdien zijn gevormd, de dierbaren van de overledenen, de mensen die er waren…dit heeft iets gedaan met iedereen.
Helaas is ook iemand die ik kende op die dag noodlottig omgekomen. Margriet.
Tot haar laatste secondes nam ze het voor anderen op. Ze liet mensen schuilen in haar winkel, waarschuwde hen en stond op het laatst tussen een willekeurig slachtoffer en de schutter in wat ze met de dood heeft moeten bekopen. Ontzettend dapper…
Een stoere, rauwe dame met het hart op de tong maar ook op de goede plek.
Zij geloofde in mij en gaf me letterlijk en figuurlijk een podium. Een podium van trots zijn op mezelf, zelfliefde en zelfwaardering. Ik mag gezien worden. Dat zei ze. Nooit maar dan ook nooit zal ik dat ooit vergeten.
Heb het leven lief en wees niet bang.
Woorden die we vaker mogen zeggen tegen onszelf en elkaar.
Het is alweer even geleden, vandaag precies 9 jaar……
Nooit meer zal het zo zijn zoals het was.
Eenmaal de scherven, wordt het nooit meer een geheel; het glas.
Laat het ons krachtiger maken,
het glas is halfvol, niet half leeg.
1x per jaar erbij stilstaan is belangrijk, maar ga wel verder met het mooie leven dat je kreeg.
Sterkte allemaal vandaag en een dikke kus voor jou Margriet. R.I.P. ♥
Liefs,
Nadine
0 reacties