We leven momenteel in een tijd waar het geven knuffels en handen schudden als geweld wordt gezien.
Waar het niet bezoeken van familie en vrienden een uiting van liefde is.
Een periode waarin nog méér duidelijk wordt dat het moeder natuur niets uitmaakt wat er wel of niet gebeurt met de mens.
Zij geniet, groeit, reset.
Wij zijn haar gast.
Respect voor alles, iedereen én onszelf is ons nog nooit zo duidelijk gemaakt.
De uitnodiging is nog nooit zo helder geweest als het gaat om het nemen, voelen en ervaren van rust en ruimte in iedere denkbare vorm.
Hoe sterk is de onrust, angst en controle waar we ons bewust van worden?
Hoe krachtig is onze liefde en vertrouwen?
Moeten we vechten, vluchten of kunnen we gewoon zijn?
Wat kunnen we ontvangen, geven, veranderen, behouden?
Een ieder heeft hierin zijn proces met daarin zijn eigen tempo.
Afschakelen, versnellen of juist meer aanpassen?
Wie doet het goed, wie doet het fout?
Wie is er schuldig, wie is er onschuldig?
Wat is de boodschap? Is er een boodschap?
Wellicht zijn er meerdere waarheden en meerdere leugens.
Wat doet het ertoe?
Boeddha zei ooit: het enige wat constant is, is de verandering.
Wellicht als we dat stuk in onszelf volledig accepteren, er veel meer mogelijk is dan dat we ons nu kunnen realiseren.
Wat als alles een bijdrage is, in welke vorm dan ook?
Nadine
0 reacties