Ken je dat? Die ene klus, dat ene gevoel, dat ene gesprek of die ene confrontatie waar je zo tegenop ziet? Je stelt ‘m alsmaar uit en bij vlagen lijkt het er zelfs soms ‘even’ niet te zijn. Heerlijk die zelfgecreëerde rust en stilte….
Alleen die ene kleine onverwachte trigger zorgt ervoor dat alles weer naar boven wordt gehaald. Het is eigenlijk een bal dat je onder water gedrukt wil houden, maar op ongevraagde en op ongewenste momenten toch ineens omhoog komt.

Trauma
Zo heb ik zelf sinds november vorig jaar al kiespijn. Bij vlagen verging ik van de pijn en soms vlogen er weken voorbij waarin ik niets voelde. Iets zei me dan steeds: Zie? Het valt wel mee! Het gaat vanzelf over!

Totaan een paar weken geleden. De regelmaat van kloppende, bonzende en scherpe pijnen volgde elkaar in een steeds rapper tempo op. Ok…ik moet hier toch iets mee doen dacht ik dan. Maar blijkbaar was het NOG niet erg genoeg om actie te ondernemen. Totdat het mij ‘snachts uit mijn slaap hield. De pijn was nu écht ondraaglijk geworden.
Inmiddels staat er een afspraak met de tandarts en sterf ik duizend doden. Een aantal jaar geleden heb ik tijdens een niet-meer-te-verdoven-zwaar-ontstoken wortelkanaalbehandeling het zo beroerd gehad dat ik er een trauma bij kreeg.

De keuze van er wel of niet direct iets doen aan mijn kiespijn had ook zéker met deze herinnering nog vers in het geheugen te maken. Maar goed…ik merk inmiddels wel: het gaat niet vanzelf weg en de pijn wordt alleen maar erger. Ik MOET er nu wel iets aan doen om dit te veranderen.

Smoesjes en uitstelgedrag
Wat kan een mens excuses verzinnen om het probleem waar ze mee zitten uit te stellen of zelfs te negeren hè? Myself included….
Smoesjes van: geen geld, het valt best mee, ik kijk het tóch nog even aan, wie weet gaat het straks beter, andere dingen zijn belangrijker (ik verschool mij daar ook achter), angst voor de pijn zelf dus de confrontatie etc.

En weet je? Natuurlijk ben ik nu al nerveus en natuurlijk denk ik automatisch terug aan wat er een paar jaar geleden is gebeurd.
Maar wat me op de been houdt is de focus na de behandeling:
– ik heb geen pijn meer
– het houdt me niet meer dagelijks en ’s nachts bezig
– ik kan weer lekker slapen
– eten en drinken zal probleemloos gaan

Uiteraard hoop ik dat de behandeling zelf mee zal vallen en neem ik mezelf voor om eerder naar de tandarts te gaan bij toekomstige problemen.

Leeuw in de bek
Wat ik jou met deze blog wil meegeven is: ik snap hoe het werkt om niet aan iets te willen werken of om een bestaand probleem te negeren.
Maar besef ook: de mentale of lichamelijke pijn blijft en hoe hard je het ook wegdrukt, die bal komt hoe dan ook weer boven water. Je kunt er niet van wegrennen. Je zult de leeuw in zijn bek moeten kijken en de confrontatie aangaan met jezelf.

Kijk bij wie je je op je gemak voelt en zoek gericht hulp. Ermee blijven lopen, je blijven verschuilen achter duizend excuses (die soms erg overtuigend kunnen zijn) heeft uiteindelijk echt geen zin. Je vertelt jezelf een leugen.
En hoe eerder je de pijn bestrijdt, hoe korter je nodig hebt om ‘in de stoel te liggen’ en je weer verder kunt met je leven.