Verhaal uit de praktijk:

Daar staat ze…. Ik doe de voordeur open en zie een in zichzelf gekeerde dame schichtig naar mijn voeten kijken. Haar schouders hingen kromgebogen naar voren en haar bril was beslagen en natgeregend.
Ze vroeg of ze aan het juiste adres was. Later bleek wel hoe juist…

Ik liet haar snel naar binnen en bood haar aan om een kopje thee te zetten. In eerste instantie twijfelde ze.
Nadat ik zei dat dat echt geen moeite was glimlachte ze en zei ze: “Dan heel graag.”
Ik nodigde haar uit om naar boven te lopen richting de praktijk.
Ik voelde haar spanningen en even kreeg ik een krampje in mijn maag te voelen. Ok…ik sta duidelijk “aan” en volgde haar op de trap naar boven.

Toen ze eenmaal plaats nam in de stoel keek ze wat om zich heen. Ze zei: “wat heb je het hier fijn ingericht.” Ik glimlachte en gaf haar de warme kop met thee. Zachtjes knikkend bedankte ze me.
Ik vroeg met een glimlach; “vind je het spannend?”
Alsof er direct een zware last van haar afviel zei ze zuchtend: “Ja, eigenlijk heel erg! Ik ben nooit zo snel op mijn gemak bij mensen die ik niet ken.”
Ik stelde haar gerust en begon rustig met mijn reading. Haar overleden vader had wat belangrijke boodschappen voor haar die haar duidelijk emotioneel raakte. Ook mocht ik namens mijn team wat andere ‘empowering’ zaken doorgeven aan haar.
Langzaamaan ontspande haar lichaam en toen ze eenmaal haar bril afdeed zag ik een mooie vrouw die zich letterlijk achter een bril probeert te verschuilen.

Ze vertelde heel eerlijk en open dat ze het soms niet meer zag zitten en steeds maar vastliep in het leven. Ze ziet vaker problemen dan de oplossingen en ziet sneller wat ze niet kan dan wel. Dat maakte haar heel erg somber en down.
Ik vroeg haar die somberheid te omschrijven en hoe ze zich daarbij voelde. Ze zei: “Het lijkt soms wel een ‘inner demon’ dat mij klein houdt en maar blijft zeggen dat ik een mislukkeling bent.”
Na wat praktische oefeningen met haar te hebben gedaan, zag ik de rust steeds meer terugkomen in haar gezicht.
Alles ontspande zich.

Vervolgens nodigde ik haar uit om op de massagetafel te gaan liggen en vrieg ik haar om haar ogen te sluiten. Ik legde mijn vingers op haar hoofd en begon met de Access Bars behandeling. Meteen reageerde ze: “zo dat voel je écht!” Ik zei: “Probeer maar even lekker te ontvangen” en volgde intuïtief mijn vingers en het tempo waarop ik van handpositie veranderde.
Tijd speelt nu geen rol.
Na de behandeling vroeg ik aan haar lichaam of het nog wat nodig had en samen met mijn biotensor voerde ik wat energie af wat haar niet meer langer diende en vulde ik energie aan daar waar het een bijdrage was.

Ze was “outer space” zei ze. “Ik voel me zo raar!” Ik glimlachte en nam de energie waar waarin zij verkeerde.
Ik vroeg: “Voelt het een beetje alsof je de hele tijd binnen in het donker hebt gezeten en nu ineens buiten vol in de zon staat?”
“Ja dat!” zei ze. “Ik voel zoveel meer ruimte!”

Ik vroeg haar de somberheid die zij voor de behandeling voelde een cijfer te geven tussen de 0 en de 10. Ze zei direct heel stellig; “dat is zeker wel een 9 geweest!”
“En als ik je nu mag vragen welk cijfer je de somberheid zou geven?”
“Euh dat is gek…ik moet zeggen 0!”
We moesten samen lachen om deze heerlijke verandering.

Samen liepen we naar beneden en ze trok haar schoenen en jas weer aan. Het viel me op dat ze niet alleen haar bril af hield, maar haar schouders stonden ook niet meer krom naar voren gebogen. Met een open blik en brede glimlach gaf ze me een knuffel en zei ze: “ik ben hier zeker aan het juiste adres. Tot zeer binnenkort!”

Een beetje verlegen deed ik de voordeur open en liet haar naar buiten gaan.
“Kijk dan, zelfs de zon schijnt nu!” zei ze luidkeels met een brede glimlach en haar armen gespreid boven haar hoofd.
Ik lachte, wenste haar een mooie dag en deed de voordeur weer dicht. Langzaam voelde ik de brok in mijn keel van ontroering groter worden.
Wat heb ik toch een heerlijke baan!